తాజ్ రచనలు

  పొద్దాక పని చేసి అలిసి గూడు చేరగానే ఎదురుగా గులాబి సెట్టు Bunches Bunches గా విరగపూసి స్వాగత తోరణం కడుతుంది  పక్కనే తులసి కోట కనబడని దేవేరులకు ప్రతిగా పసుపు పులుముకుని దీవెనార్థులు కురిపిస్తుంది నీడగా దాపునే ఉన్న ఎర్ర మందార సెట్టు  రంగుల పుప్పొడిని అత్తరుగా జల్లుతుంది ఇంటికి ఎనకాతల  పసుపు అంగీలు ఎసుకున్న పసిపోరగాళ్ళ సంకనేసుకున్న నిమ్మ చెట్టు కానొస్తుంది చిలక కోరుకుతున్న జామ పండు బుక్క బుక్కకు నెలల సందమామకు జన్మనిస్తుంది ఆ జామ చెట్టు పూట పూటకు వేల పచ్చురాల ఆకలి కడుపుల పెల్లై మురిసి పోతుంది ఇస్వాసానికి పేరైన కుక్క పిల్ల పాతవడ్డా జాలి అరుపుల జాబు పంపుతది  మా ఓనరమ్మ బొట్టు వెట్టిన గడప లెక్క మోచేతికి అందోచ్చిన పిల్లలు  ఉర్రు ఖర్చులు తగ్గియ్యూర్రి అని  తన అనుభవాల పొట్లం చేతిల పెడ్తది మాట గట్టిదనమె గాని మనసు ఎన్నెల పూత మా ఒనరంకుల్ పెరట్లో ఉన్న కొబ్బరి సెట్టొలె నవ్వితే పాల నీళ్లు కుడుస్తాడు అద్దెకు ఉన్నామన్న మాటే కానీ అందమైన నవ్వుల సావిడి ఈ ఇల్లు...! ఈ ప్రేమల ముల్లె నెత్తినేసుకుని ఇంట్లకు పోతే పసుపు కొమ్ముకు కళ్లు చెవులు ఒత్తినట్టు పాల పోర్క నడుముకు తిప్పుకున్న  जोरू ఎదురొచ్చి నవ్వుల పువ్వుల

  శీర్షిక : నేస్తాలు....! నిశీధి, భానుడు, ఘని, ధుని,  పడతి, అని రాస్తున్నప్పుడు ముసి ముసిగా  దాపున కూసోని నవ్వుతున్నడు తగుళ్ల గోపాల్ అన్న తప్పంటే ఏమన్నా తప్పుతీసుకుంటడో ఏమో తమ్ముడు అని సర్రున ఇపుల సరిసి  కోపం సేస్తుండు నాగిల్ల రమేష్ అన్న ఎన్ని సార్లు సేప్పిన చెవిన ఎక్కదురా నీకు అని ఎన్నో ఎవలో అన్నది నూవిన్నది కాదురా నీ బతుకు సిత్రాన్ని శాత్రంగా మలువు అంటడు అన్వర్ భాయి సాయిబుల బాస ఎంత పొంకంగా ఉంటదయ్య ఇదేం రాసినవ్ అసహనపు కనుల ముడి విప్పారిస్తూ అంటది దాసోజు లలితక్క పదం పల్లె పానాది పొంట  పసి మొగ్గలు విప్పుకుంటున్నట్లు ముండ్ల దాపున దాక్కున్న రేగు పండ్లను  నేర్పుగా ఒడిసి, రుమాలులో పోసుకునే నీ పదాలు  నలుగురికి పంచాలయ అంటాడు యాకుబ్ చాచా శిలాలోలితమ్మి  నీ కవితలన్నీ కవి సంగమంలో తూర్పార బట్టు గట్టి  భావాలు మనసులో ఆగి తాలు మల్కులకెళ్లి ఉరుకుద్ది అంటది ఇగ వశం గాక చీర బొంత తలాపునేసి  ఇంటి ముందల నులక మంచంల ఒరుసుక పన్న నాకు పాణం అసొంటి దోస్త్ గాళ్ళు గట్టిగ కొట్టి లేపిర్రు గవే "దండకడియం", "నల్ల కోడిసె వన్నేకాడు"  అవి ముందల ఏసుకుంటే నెత్తి గిన్నెల గడ్డ  కట్టిన కన్నీటి తడ కాలువలై కి